Het zware leven in week 2

Voordat ik mijn verhaaltje van deze week ga vertellen, moet ik even mijn verhaal doen over de nieuwe medisch studenten die sinds maandag zijn begonnen. Even voor de onwetenden onder ons: Medisch studenten zijn eerstejaars geneeskunde studenten die een zorgstage moeten lopen. Ze begonnen op maandag, ik was er dinsdag. Kreeg er meteen een mee! Was wel heel fijn want ik had wat patiënten die met z'n tweeën gewassen moesten worden en daar kon hij me dan mooi bij helpen. Misschien niet heel slim van me, maar we begonnen bij de heftigste casus van mijn kantje. Palliatieve man die al een week niks had gegeten of gedronken en maar bleef doorademen. Had een gigantische decubitus wond op z'n stuit die ook even verzorgd moest worden. Dus ik vraag aan de student of hij de wond wilde zien, want ja, het was aan mij om hem dingen te laten zien toch? Dus hij loopt om dat bed heen, kijkt naar die wond en wordt toch een beetje bleek. Hij perste er een "oh, jeetje, wat een wond" uit voordat hij toch weer heel snel naar de andere kant van het bed liep. Ik weet dat ik dat niet leuk mag vinden maar van binnen ging ik helemaal vlak van het lachen. Later die dag vroeg een van de andere studenten of wij de controles (Bloeddruk, temperatuur, hartslag, saturatie) zelf deden. Nou, we meten ze niet handmatig, dat doet het apparaat allemaal voor ons. Het is allemaal vrij standaard. Waarna mini helemaal oplichtte: Goh, wat leuk! Nou jongen, als jij het zo leuk vind, dan mag jij mijn controles voortaan doen! Nummer drie ging niet heel veel later ook uit zijn dak. Maar dit was over de tegels in het huis waar zij als groep zaten. In elke kamer lagen andere tegels en hij zag er helemaal verliefd uit als hij er over sprak. Want ze waren zo fantastisch en zo mooi! Hier, Francis, kijk dan (waarna ik een telefoon onder m'n neus geschoven krijg van hun Air B&B). Gut, ja, wat enig. Ik ben blij dat ik er niet elke dag naar hoef te kijken. 'S avonds zouden ik en Vivian naar Eagle beach gaan, want daar liggen schildpadden nestjes en men vermoedde dat er dinsdagavond wel een nest zou uitkomen. Omdat ik zo'n verschrikkelijk sociaal dier ben heb ik geopperd om Dimion ook mee te vragen om vervolgens naar Palm Beach bij de boulevard bij een tentje taco's te gaan schransen. Want het was Taco Tuesday en dat hield in dat alle taco's ipv 8 dollar per stuk maar 2 dollar per stuk waren. Kijk, dat is fijn! Dus wij liepen met ons goede gedrag die hele Eagle Beach over, en inderdaad, allemaal afgezette stukken waar waarschijnlijk eieren lagen onder dat zand. Daar bleef het ook eigenlijk wel een beetje bij. We hebben heel geïnteresseerd naar een zo'n afzetting gekeken, want meer mensen deden dat en aangezien wij ook kuddedieren zijn deden we dat maar na, maar dat was een beetje verspilde tijd. Het zand bleef mooi stilliggen. Dus wij weer enthousiast terug, zijn we nog langs een bruiloft ceremonie gelopen (wel mooi achtergrondje, zo tegen de zonsondergang) . Ondertussen waren mijn mooie, gestylde, krullende lokken compleet verwaaid, waardoor ik het met veel spijt toch maar weer in een staart moest binden. Eenmaal aangekomen bij taco tuesday bleek dat meer mensen het idee hadden opgevat om zich vol te stampen met taco's. De rij was vrij lang maar wij hadden honger dus waren niet echt van plan om te wachten tot we mogelijk misschien eventueel minimaal over een half uur een tafel zouden krijgen. Dus wij verder kijken, komen er een stel Amerikanen uit een restaurant waar wij even de kaart stonden te bekijken: OHMYGOSH THE FOOD IS SO GREAT WE LOVED IT OH WAUW. Nadat ze ons hadden verzekerd dat ze echt niet werden betaald om dat te zeggen (want dat vroegen we ons toch een beetje af) besloten we naar binnen te gaan. Het zag er erg leuk uit, we zaten in een hutje met mooi overzicht over het restaurant. Ik bestelde de kip in een of ander sausje en het moment dat ik m'n vork er in zette viel het vlees van het bot af. Echt perfect! Smaak was ook helemaal prima. Ik zou er niet helemaal door het lint van gaan zoals die Amerikanen, maar daar ben ik dan weer te Nederlands (Noord Hollands) voor denk ik. 

Woensdag was een vrij rustige dag. Ik had een dagdienst maar was helemaal gesloopt van al die sociale activiteiten die ik de afgelopen week heb moeten. Ik wilde nog wel even sporten, en was van plan om daarna even te kijken of ik nog naar het strand wilde gaan. Dat laatste werd 'm echt niet meer. Dus ben mooi op de bank gaan liggen om Stranger Things seizoen 3 te binge watchen. Want dat moest ook nog even gebeuren! Het kan natuurlijk niet zo zijn dat ik straks in oktober terug ben en seizoen 3 nog niet heb gezien terwijl deze in juli al uit was! 

Even denken hoor, donderdag had ik een avonddienst. In de ochtend ging ik met Vivian Nederlandse pannenkoeken eten bij eenofander tentje, want als je in Aruba bent moet je even iets Nederlands eten! Prima pannenkoek, had er eentje met kaas (hmmmm kaaaaaas) en ham en ananas. Aan het begin van mijn dienst kreeg ik een geplande opname, die ging de dag erna voor OK. Voordat ze ging zitten haalde ze nog even een cheeseburger uit haar tas zodat ze die lekker tijdens het opnamegesprek kon verorberen. Eetlust goed..? Ohja, ik zie het. Niet afgevallen? Hmm nee had ik ook niet verwacht. Op een gegeven moment vraagt ze na het avondeten of ik lekker had gegeten. Nou, ja, dat had ik wel. Had een salade gemaakt de dag ervoor. Oh ja. Ja zij wilde bij de Wendy's ook een salade halen voordat ze naar het ziekenhuis zou gaan maar dat werd uiteindelijk dan toch maar een cheeseburger. Serieus ze vreten hier de hele dag door. En ongezond ook. Op het moment ligt driekwart van de afdeling vol met diabetische voeten of vingers of iets. GEK HE. Ook deze avond een collega: Begon in de middag al met een bak yoghurt met muesli en rozijnen. Maar dat vond ze te zoet dus dat ging halverwege de prullenbak in. Toen pakte ze direct een gigantische beker soep die ze helemaal heeft leeggegeten. Nou, een uur later gingen we avondeten, waarbij ze ook een hele maaltijd heeft opgegeten. Tussendoor hadden we het er nog over hoe dik de Arubanen zijn, en dat dat komt omdat ze de hele dag aan het eten zijn. Dan ergens tijdens de koffiepauze haalde ze nog een bak eten tevoorschijn die leeg ging. Ik zat dat met verbazing te bekijken allemaal. Ik kan best veel eten, maar hier lijken ze echt onverzadigbaar... Maar goed. Nadat ik was bijgekomen van de verbazing kwam de arts van de avond op de afdeling. Ik zat zo eens naar haar te kijken en ik denk: Ik ken jou. Volgens mij heb ik met jou in Hoorn gewerkt. Maar dat kan niet, want zij zit nog gewoon in Hoorn. Maar je lijkt er wel echt heel erg op. Dus ik trek de stoute schoenen aan en ik vraag: Heb jij in Hoorn gewerkt? Nou, ja! Ik kwam haar ook al heel bekend voor! Blijkt dat ze hier vanaf januari zit.  Heb ik dus nooit meegekregen aangezien ik in november ben weggegaan daar. Vervolgens hebben we over iedereen die we kenden nog even geroddeld, want ja, dat doe je dan toch automatisch. Na het werk werd ik door een collega uitgenodigd om mee uit te gaan. Nou scheen het helemaal fantastisch te zijn hier op Aruba, dus dat moeten we dan even meemaken. Ik ben eigenlijk niet zo van het uitgaan, maar ach, laten we eens kijken. We begonnen bij een tentje met akoestische livemuziek. Dat klonk best prima, dus ik kon het daar wel de rest van de avond uithouden. Tot ze met z'n allen naar Gusto's gingen. Dat was precies zo'n tent die voorkwam in mijn uitgaansnachtmerries. Computermuziek en tieners die op de bar aan het dansen zijn. Godzijdank was het niet zo achterlijk druk als dat het in Nederland nog wel kan zijn in zo'n kroeg, maar echt normaal bewegen kon niet. Alcohol was ook bizar duur, want ik ben er nog niet echt achter gekomen wat ik moet doen om gratis drank te krijgen van kerels. Waarschijnlijk moet ik daar blond voor zijn in een land als dit. Rond 1u was het klaar, toen gingen ze nog naar een ander iets. Aangezien ik tegen mezelf had gezegd dat ik het tot 2u moest volhouden ben ik meegegaan. En opzich, de groep waarbij ik was meegevraagd was gezellig, dus het was allemaal wel prima vol te houden. Ik heb het ook braaf tot 2u volgehouden, om vervolgens opgelucht weer naar het appartement te rijden.

Vrijdag was ik weer vrij. Had met Vivian afgesproken dat we naar de Natural Pool zouden gaan. Het was mogelijk om met een 4x4 die kant op te gaan, maar je kon het ook lopen. Men zei dat het ongeveer een uurtje lopen was. Nou, ik dacht dat ik dat wel ging redden met m'n dikke-Amerikanen-conditie. Bij dat huisje waar we de plattegrond kregen zeiden ze 1,5u. Was even een tegenvaller, maar ook zeker haalbaar! Ik had toch wel nog wat spierpijn van het sporten van woensdag, maar spierpijn kan je er uitlopen toch? Ondertussen vroeg Vivian nog of ik zonnebrand nodig had, maar daar doe ik niet aan. Zonnebrand is voor witte blonde Nederlanders, en dat ben ik niet. De wandeling was meer een hike dan een wandeling. Veel stenen en rotsblokken, af en toe zelfs een beetje klimmen. Na 1,5u lopen was ik er toch wel een beetje klaar mee. Het ergste was nog, we zagen waar de 4x4 auto's stonden en het was nog zo ver weg!! Geen 1,5u lopen dus, maar 2! Het laatste half uur heb ik echt hemel en aarde vervloekt en alles bij elkaar gescholden want ik was kapot! Mijn dikkeamerikanenconditie kon het echt niet meer aan. Het zal me niks verbazen als Vivian helemaal klaar met me was, aangezien zij gewoon flink sport en een prima conditie heeft. Huffend en puffend, hijgend en scheldend kwam ik uiteindelijk bij het bordje: Welkom bij de Natural Pool. Wat was ik gelukkig! Totdat ik zag dat we nog een flinke trap naar beneden moesten om er echt te komen. Houd het dan nooit op? Na de laatste eindeloze trap waren we eindelijk beneden. Eerst natuurlijk veel foto's maken, maar al snel zat het me al gescheten met die foto's. Ik wilde afkoelen! Dus ik duik de pool in en ohmijngod wat een heerlijkheid. Buiten een mooi uitzicht was het ook nog eens heerlijk zwemmen daar. Eenmaal afgekoeld ging ik even opdrogen om vervolgens vol goede moed en het lood in onze schoenen de terugreis in te zetten. Want ja, we moesten ook nog 2u teruglopen. Na 50 meter gelopen te hebben stopt er ineens een 4x4 karretje die zo'n 12 quads begeleidde. Of we mee wilden? Moesten we even in de laadbak achterin klimmen (was een open cabine en laadbak). Daar was het, het witte licht aan het einde van de tunnel. Eenmaal in dat karretje begon die kerel die reed lekker te kletsen. Waar we vandaan kwamen, vonden we Aruba leuk, waar werkten we nu? Ahh, ja hij was regelmatig wel in Nederland geweest. Rotterdam, Alkmaar, Amsterdam! Nou, na 20 minuten hobbelen waren we al bij de auto! Het was werkelijk fantastisch. Zonder echt iets te zeggen wisten we wat onze volgende stap zou zijn. Strand!! Dus al snel lagen we weer op Divi Beach, want ja, Gratis bedjes! Het was fantastisch. Biertje in de hand en toch wel trots zijn dat we in de ochtend 2u hebben gehiked. Na een uurtje voelde ik de zon toch wel wat prikken. Ik wist dat ik zonnebrand in m'n tas had zitten, maar ik was nog steeds geen witte Nederlander dus die bleef ook mooi in de tas. Het was toch al ruim een week goed gegaan? Rond een uur of 5 kregen we honger. Dus even naar het appartement, douchen, en door naar een restaurant! We zijn naar het Suikertuintje gegaan in Oranjestad en ik heb echt nog nooit zo lekker gegeten. Ze hebben daar pulled chicken OVERGOTEN met kaas (Hmmmmm kaaaaaas), maar het zwom echt in de kaas. En zo lekker gekruid. Echt als ik die Amerikanen van dinsdag had gezien dan had ik gezegd dat hun advies faalde en dat ze bij het Suikertuintje moesten gaan eten. Echt, 10 sterren van de 5. Nou hoef ik niet te vertellen dat kaas nogal vult, maar we wilden eigenlijk nog wel een toetje. Dus dat werd de chocolate Duo. Dat was dus chocolademousse en een warme versgebakken brownie. Ik heb nog nooit van mijn leven zo gigantisch lekker gegeten. Ik stond op ontploffen aan het einde maar ik had sowieso nog meer van die brownie kunnen eten. Wat een genot. Aangezien Vivian nachtdienst had werd het tijd om terug te gaan en na zo'n lange, intensieve dag was ik eigenlijk ook wel een beetje gesloopt. Eenmaal terug ging ik even op de bank zitten maar ik sprong meteen weer op. AUW!! Dat doet zeer! Het schuurt aan m'n rug! Dus toch maar even goed in de spiegel kijken. En ja hoor, op een of andere onverklaarbare manier (ahum) was ik rood! Nu maar hopen dat ik niet maximaal ga vervellen, heb net zo mijn best gedaan op dit kleurtje! Spijt dat ik me niet heb ingesmeerd? Tja, toch wel een beetje...

Op zaterdag was het weer tijd voor een dagdienst! Bij het opstaan voelde ik vrij weinig qua spierpijn. Had ik dan toch de spierpijn van woensdag er uit gelopen? En niks er voor terug gekregen? Ik was hoopvol. Wat een geluk! Toen ik bij het ziekenhuis uit de auto stapte kreunde ik als een oud wijf. Hoort er sowieso wel bij als je bijna 25 bent, maar daar was het dan. De spierpijn. Kleine stapjes richting de ingang en proberen normaal te blijven kijken. Lief lachen tegen de security. Bon dia (Nou zo bon is deze dia nog niet hoor, meneer. Auw!) Lief lachen tegen een ander verpleegkundige in de lift. Ja, jij ook werkze vandaag! En diep zuchtend neerstorten op een bureaustoel. We hebben het overleefd naar boven. Vervolgens bestond de hele dag uit puffend opstaan en zuchtend gaan zitten. In de ochtend kwam ik bij een Nederlandse patiënt. Wat leuk, dacht ik, hoef ik geen moeite te doen om dingetjes in het Papiamento te vragen! Totdat ik een lijstje zag liggen. Hij was dit lijstje al aan het uitleggen aan de stagiaire die met me meeliep. Want er waren zo veel bouwtechnische dingen die niet slim waren gedaan. Tja, hij was taxateur en makelaar en energieadviseur en weetikveel wat nog meer (Hij heeft het me wel 5 keer verteld en ik weet het nog niet, slecht he) en hij zag dat soort dingen snel! En hij had een lijstje gemaakt met alles wat beter kon. Want het was dan wel een nieuw gebouw, maar er was niet over nagedacht! En tja, er is ook gewoon dom management. Er werd van alles bedacht, zonder naar de verpleegkundigen te luisteren! Hij ging dat even fixen. Dat ik bij mezelf dacht: Nou meneer, als je dat weet te fixen dan ben je gesetteld voor het leven, want dat kan je dan op een globale schaal uitbrengen. Stel je voor, een RvB die niet naar de werkvloer luistert! Nooit van gehoord. Aangezien ik in de middag nog steeds verbrand was kon ik niet naar het strand en aangezien ik nog steeds spierpijn had wilde ik ook niet naar de sportschool, dus ben mooi naar het appartement gegaan. Lekker weer een rustig avondje. Kan ik dan toch heel erg van genieten op het moment!

Zondag was dan toch ook weer een rustig dagje. Weer een dagdienst, en ik hield mijn hart al vast voor de vervelende Nederlander. En ja hoor, hij begon al vrij snel weer te mekkeren over dezelfde nutteloze dingen. Had zijn lijstje gedigitaliseerd en of ik die alsjeblieft wilde uitprinten. Ja meneer, tuurlijk meneer. Maandag was iets drukker. De dag begon met iemand die naar OK moest, een opname en een patiënten bespreking, allemaal tussen 7.15 en 7.30. Nou ben ik niet echt op mijn best in de ochtend, dus het was rennen en boos kijken. We hadden ook nog eens twee zieken dus we waren redelijk onderbezet. Bij de patiëntenbespreking (komt elke afdeling bij elkaar om te bespreken of er bijzonderheden zijn) gaf ik aan dat we hulp nodig hadden, maar dat zagen ze eigenlijk toch niet zo zitten. Ook toen de zorgmanager er achteraan ging gebeurde er vrij weinig. Rond half 11, toen we de zorg klaar hadden, kwamen er een aantal van een andere afdeling met de vraag of ze mogelijk nog wat konden doen. Nou, je bent precies op tijd om niks te doen. De collega's hier kennen het concept ochtendhumeur ook niet zo. Ik heb afgelopen week regelmatig de opmerking gekregen: "Niet zo serieus kijken, lachen is veel leuker." "Voel je je wel goed? Je ziet er zo somber uit!" Joeee vraag het om 10u nog maar een keer, dan ben ik in de stemming om antwoord te geven. DOEI. Ergens aan het einde van de ochtend ging mijn grote vriend ook weg, dus de dag werd stukje bij beetje toch nog wel fijn. Tegen de middag kreeg ik nog een opname. Weer een Nederlander en ik hield mijn hart vast. Wat als deze net zo erg is? Het was namelijk ook een verpleegkundige en die zijn vaak het ergste! Gelukkig zei ze vrijwel meteen: Ik ben ook verpleegkundige maar toen ik door deze deuren liep ben ik ineens alles vergeten, dus doe maar lekker je werk! Daar was ik echt wel heel erg blij mee. Dus lekker zitten kletsen en tussendoor wat opname vragen gesteld en al snel was het einde van de dienst! Ondertussen werd het toch wel weer eens tijd om te gaan sporten, dus dat deed ik eerst maar even voordat ik op de bank neerplofte. Toch had ik daar niet zo veel zin in. Ik had vanuit TMI een paar telefoonnummers gekregen van wat meiden die hier ook net waren aangekomen dus die ging ik maar eens contacten. Van eentje kreeg ik vrijwel meteen reactie, en al snel zaten we op de boulevard een biertje te drinken. Gezellig gekletst tot een uur of 11 en toen was het hoog tijd om weer op huis aan te gaan, want dinsdag was het tijd voor palm Island! Maar dat is een verhaal voor volgende week. 

To be continued.................................