De eerste week overleefd!

Manmanman, het is weer maandag en het was me het weekje wel! Maar laat ik vooral bij het begin beginnen.

Het is dinsdag, de wekker piept om half 7. Het is vliegdag! Nog snel de laatste dingetjes opruimen voordat ik om 8u mijn koffers naar beneden sleep (Lees: naar beneden laat slepen door mijn vervoer) en onderweg ben naar Schiphol! Om 8u vertrek je al, terwijl je pas om 12u vliegt, vraag je? Nou, ja! Het is een verre vlucht, dus je moet drie uur van te voren aanwezig zijn, ja toch? Nou, NEE. Ik was rond 9u op schiphol en om kwart voor 10 stond ik al praktisch bij de Gate. Tja, wat moet je dan doen die overige 2u? Oh, wat ik wel nog wil uitlichten zijn de nieuwe bagage controle dingen op schiphol. Echt fantastisch, kon alles in de tas laten! Geen vloeistoffen meer los in een bakkie, geen elektronica meer los in een bakkie, dat scheelde dus die twee uur. Goed, wat moest ik dan doen die twee uur. Nou, een vriendin vertelde mij dat in de D vleugel een winkeltje is met gigantische brokken chocola. Kijk, dat willen we horen op de vroege ochtend! Dus Francis zocht zich rot naar dat winkeltje. "weet je zeker dat het in de D vleugel is?" "ja, in het midden van het gangpad". Niet te missen zou je zeggen toch? Tot ik het berichtje kreeg: "Ja, in Lounge 1". "Ja, maar, ik ben nu in lounge 2, hoe kom ik daar dan?" "Nou niet". JA TOP DANKJEWEL. NU HEB IK ZIN IN CHOCOLA. Goed, die ellende was achter de rug, dus ik ging maar even ontbijten. Of ik even 17 euro wil neertellen voor een broodje en een verse jus. Pfff, ja best, heb toch niks aan mijn euro's in Aruba. GOED. Het was eindelijk kwart over 11 dus ik huppelde rustig naar mijn gate, want we gingen om half 12 boarden. Helemaal achterin het vliegtuig, bij het raam. Dat wist ik, want ik had zelf mijn plekje uitgekozen (: Ik blij, want dan kon ik zonder problemen mijn stoel helemaal naar achteren zetten zonder me druk te maken of ik mijn achterbuur in de weg zou zitten (Ja daar maak ik me druk om, laat me). Toen er een slanke jongeman naast me kwam zitten die niet stonk was ik helemaal gelukkig, ik had het goed getroffen. Eenmaal in de lucht komt er een KLM miep naar ons toe, of we samen reisden. Want er was een stel die graag samen wilde zitten en of ik dan naar voren wilde. Nou dat wilde ik niet, want zoals ik eerder al had gezegd, ik was allang al blij dat ik niemand in de weg zat. Wie is er een vervelende Nederlander? Nou Ikke!! En toen moest ze wat anders verzinnen maar dat was verder niet mijn probleem, jeej! Vlucht ging verder prima, beetje turbulentie maar dat mag op een vlucht van 10 uur. Eenmaal aangekomen moest ik weer door de paspoortcontrole, en dit was weer de eerste ervaring met het Arubaanse tempo. In Nederland was ik met 5 minuten er door, in Aruba heb ik een halfuur staan wachten. Doe vooral rustig aan! Uiteindelijk was dat prima, want de collega (Dimion) die me ophaalde die kwam aanrijden toen ik naar buiten liep. Toch mooie planning zo. Rond half 6 kwamen we aan bij het appartementencomplex. "Sorry mevrouw, uw appartement wordt nog schoongemaakt. Ik zal het wel alvast laten zien, maar uw spullen kunnen er nog niet in." Ja sure, whatever. Ik maak me al niet eens meer druk ook. Spullen even bij Dimion neergezet, toen kwam Vivian aanlopen, zij was een aantal dagen eerder aangekomen en werkte op dezelfde afdeling, en zijn we met z'n drieën wat gaan eten. Onderweg weer heel veel bekende dingen tegengekomen en ik merkte dat het moeilijk was om niet continue te vertellen: "Ja, de vorige keer dat ik hier was.." "Tijdens mijn stageperiode was het zo dat.. " "De vorige keer gingen we..". Want wie zit daar dan weer op te wachten! Na een massive pizza gegeten te hebben gingen we weer terug. Goede pizza trouwens! Zeker onthouden voor een tweede keer. Toen was het half 8. Nou, de kamer was klaar hoor! Kreeg meteen de autosleutel erbij. Mijn auto is een Nissan Versa sedan, zoek maar op. Prachtig ding! Ben sowieso wel fan van Sedans :). Aangezien ik bijna was overleden van vermoeidheid (het is hier 6u vroeger) heb ik mijn spullen in de kast gegooid en lag ik om 8u te pitten!

Dag 2 was een dag vol geregel. Ik moest om 9u bij P&O zijn voor wat dingen te tekenen en in ontvangst te nemen en weet ik veel. Aangezien ik om half 4 al wakker was, was dat geen probleem. Ik kreeg een routebeschrijving richting het ministerie van volksgezondheid, want daar moest ik mijn diploma laten zien vanwege het visum wat nog aangevraagd moest worden, en een routebeschrijving naar eenofander keurcentrum. Want blijkbaar mag je het eiland niet af als je niet gezond bent ofzo. Idk. Ik kan jullie in ieder geval vertellen dat mijn drinkgedrag geen neurologische schade heeft opgeleverd.  Mijn lever is niet gecheckt dus dat blijft even in het midden. Ik moet komende week nog in het ziekenhuis een x-thorax laten maken en aangezien ik daar werk moet dat denk ik wel goed komen. Nadat ik klaar was bij P&O moest ik nog naar het ziekenhuis om mijn pasje te laten maken en een pak te halen. Ik gaf braaf mijn briefje aan de securityguard daar, want dat moest. Diep zuchtend liep hij met me mee naar een hokje ergens achteraf in het ziekenhuis. Daar achter de balie, tussen alle pakken in, zat een vrouw die even veel zin had in haar werk als de securityguard. Zo mogelijk zelfs nog meer. Ineens haalt ze een camera tevoorschijn en of ik even wilde lachten. Sure, Francis lacht wel. Blijkt dat voor mijn pas te zijn. Als ik dat had geweten had ik iets moois gedaan met mijn haar ofzo. Want krullend haar is zo lekker te stylen. Goed, foto gemaakt, toen de pakken passen. Welke maat ik had? Nou doe maar een Small. Vervolgens heeft deze vrouw me met een heel moeilijk gezicht van kop tot kont bekeken. Of ze twijfelde of ik een groter maatje nodig had of juist een kleinere, dat weet ik niet, maar voor mijn eigen ego gaan we voor de kleinere. Uiteindelijk bleek met het passen dat ik gelijk had, want een S paste best! Eenmaal klaar snel naar de auto (waar stond ie ook alweer, hoe zag ie er ook alweer uit?) en richting volksgezondheidsdingie. Daar alles ingeleverd, paspoort laten zien, diploma laten zien, en weer pleite. In de middag dus naar die keuringsdienst. Kreeg ik de vraag of ik een vragenlijst heb ingevuld. Nou, nee, ik heb geen lijst gekregen. Volgens mij past hier nu de zin: Als blikken konden doden. De vrouw die me hielp had hier duidelijk ook weer geen zin in. Maar opnieuw de vraag of ik mijn paspoort wilde laten zien, en dan kreeg ik die vragenlijst. Serieus, volgens mij heeft iedereen in Aruba ondertussen een kopie van mijn paspoort. Uiteindelijk vragenlijst ingevuld en kreeg ik dus dat onderzoek. Nou, alles prima, had ik haar ook wel zo kunnen vertellen, en ik kon weer gaan. Vervolgens nog even boodschappen gedaan. Jullie mogen veel weten, maar ik zie het niet zo zitten om mijn boodschappenlijstje met jullie te delen aangezien dat teveel typen is dus jullie mogen zelf verzinnen wat ik allemaal heb gekocht. 'S avonds zelf gekookt, want dat kan ook gewoon, en opnieuw weer om half 8 te bed want ik was MOE.

Toen was het tijd om te beginnen in het ziekenhuis! Aangezien ik daar de dag ervoor al was geweest wist ik waar ik zijn moest. Ik wist dat de afdeling B4 heette, en dat was het ook wel zo'n beetje. Bij de ingang stond er een bordje met B-Toren. Ik denk: Daar moet ik heen! Dus ik de bordjes B-toren volgen, kom ik bij de lift. Knopjes werken niet. Ik vraag een van die enthousiaste securityguards om me te helpen. Terwijl hij me uitlacht, laat hij me zien dat ik eerst mijn pasje moet scannen, want het is een personeelslift. Oke, meneer, bedankt meneer. Nou, daar sta je dan, op zo'n nieuwe afdeling. Dan kan het voorstelrondje beginnen. "Hoi, ik ben Francis. Ik ben nieuw hier." "Hallo, ik ben Francis, vandaag is mijn eerste dag." Gelukkig werkte Dimion ook die dag, dus had in ieder geval al een bekend gezicht. De veelgestelde vraag was: En hoe lang blijf je? Wat ook wel aangeeft hoe groot het verloop is van Nederlanders die even een paar maanden daar komen ondersteunen. Prima eerste dag gehad, de artsen (arts assistenten) zijn voornamelijk Nederlands dus in de communicatie is dat wel fijn. De Arubaanse collega's spreken ook Nederlands, maar onderling is het vaak toch Papiamento, waardoor ik de helft niet kan volgen. Maakt het soms voor mij ook lastig om ze te benaderen, de drempel is om een of andere manier dan toch hoger. En dan hoor ik jullie in november al vragen: Francis, wat zijn nou de grootste verschillen? Nou kinders, ik zal het even op een rijtje zetten.

- Heeeeeeel veel is nog op papier. Ze hebben wel een EPD waar de patiëntengegevens in staan, maar de medicatie is nog op papier, de medicatieopdrachten worden geschreven in drievoud en elk papiertje moet weer ergens anders

- Medicatie ampullen/flaconnen gaan in de vuilnisbak, niet in een glasbak of iets

- Ze doen niet aan scorelijsten, geen decubitus, ISAR, SNAQ, zelfs geen EWS. Wel een valscore, want je moet toch ergens mee beginnen. 

-BRMO ligt op zaal, want ja, kan gewoon

- Als de arts in het weekend geen zin heeft om te komen, DAN KOMT HIJ GEWOON NIET (kom ik later nog op terug) OF LAAT. 

- Rapportages? Ach, alleen als er iets bijzonders is gebeurd. Het kan makkelijk voorkomen dat er dagenlang geen rapportage is geschreven. 

En nog veel meer wat op het moment even niet kan bedenken, maar komt vanzelf wel. 

Het was eenenal drama. Met inwerken is het altijd een grote chaos in mijn hoofd waardoor ik totaal geen overzicht heb. Simpele vragen als: Wil jij even een pamper pakken (Ja het heet hier pamper, geen inco, nog zo'n verschil) veranderen al snel in een groot avontuur en schatzoekerij op de afdeling. Gelukkig lopen er overdag genoeg mensen rond die me met liefde even willen wijzen waar de pampers liggen. Hoedanook, de hele ochtend hoorde ik in mijn hoofd AAAAAAAAAAAAAAAAAAAH HELP HOE MOET IK DIT OOIT GAAN DOEN. AAAAAAAAAAAAAH. Rond de lunch was dit al iets minder. Gelukkig maar, want concentreren is er niet bij als er iets in je hoofd de hele tijd loopt te gillen. De middag is over het algemeen vrij rustig, na de lunch nog medicatie delen en daarna is het bellen lopen. De dienst is om 15u af, dus ik had de hele middag nog om leuke dingen te doen zou je zeggen, toch? FOUUUT. Ik was blij dat ik terug was in het appartement, die jetlag is toch wel een bitch. Nog even snel gekookt en gegeten, en toch weer vroeg te bed. Dit kan echt niet hoor, dit moet anders! Maar, hoe dan? Ik ken natuurlijk nu wel twee mensen, maar kan ik die zomaar benaderen? Moet ik zelf 's avonds op pad? ELLENDE. Maar ondertussen was het al weer half 8, en moest toch na sesamstraat naar bed.  

DAGDIENST 2! Vandaag zou toch beter moeten gaan dan gisteren? Gelukkig stond ik nog niet alleen, waar ik wel even bang voor was. Het viel allemaal mee. Nog geen eigen patiënten, want ik had nog niet echt de structuur van de dag in kaart kunnen brengen. Te veel indrukken! Maar het was toch wel de bedoeling dat ik het een beetje onder controle zou krijgen, want op zaterdag stond ik wel alleen! Gelukkig ging dag beter dan de eerste dienst. Ik deed mijn best om een klein beetje Papiamento tegen de patiënten te praten. Helaas is het voor die patiënten ook lastig om te weten tegen wie ze wat moeten praten, dus zodra er iemand Papiamento tegen ze begint te babbelen, steken ze ook meteen een heel verhaal in het Papiamento af waardoor ik vervolgens weer moet zeggen DAT ZE EVEN MOETEN STOPPEN WANT HOOOOO IK VERSTA HET NIET. Zijn toch wel de mindere dingen, maar ik doe mijn best. Toen om half 1 mijn collega ging eten had ik er de volle vertrouwen in dat ik het ging redden tot ze terug was. Echter. Het moment dat ze wegging kwam voor mijn gevoel alles tegelijk. Er was een infuus gesneuveld, maar ze moest antibiotica krijgen, er moest iemand opgehaald worden van OK maar ondertussen was ik ook nog niet klaar met mijn pillen. SHIT PANIEK EN NU. Dus ik aan een collega vragen of hij even dat infuus wilde prikken, want ik doe dat nog niet. Ja prima, hij kwam er aan. Dus ik verder met de medicatie, wat EINDELOOS duurde want shit is dus op papier en ik moest alles 5x checken zodat ik zeker wist dat het klopte. Voor mijn gevoel een halfuur later was dat infuus nog niet geprikt, maar die patiënt moest ook nogsteeds worden opgehaald. AAAAAH. Gelukkig zaten andere collega's bij de computers die me even konden helpen, het infuus werd eindelijk geprikten uiteindelijk was alles goed gekomen. Eind goed, al goed. Patiënt was nog half in coma door de morfine, dus daar hoefde ik ook weinig mee. Geen reden voor paniek dus. Vivian had avonddienst en kwam naar me toe om af te spreken om samen naar de natural pool te gaan. Dit zorgde er voor dat ik zelf wat relaxter was met andersom ook gezelschap te vragen. Maargoed, na zo'n dag was ik toe aan ontspanning. En wat ontspant nou beter dan een wit strand een een azuurblauwe zee? Precies, niks. Dus een halfuur na het einde van de dienst lag ik uitgebreid op het strand. Rond 5u had ik het eigenlijk ook al wel weer gezien. Maar ik had met mezelf afgesproken dat ik niet weer om 8u zou pitten, dus wat nu? Nou, toch maar weer terug naar het appartement om even te eten. Vervolgens ging de Tv aan en heb ik tot vrij laat nog in bed tv gekeken. Je moet toch wat he. Uiteindelijk pas om 11u in slaap gevallen, was helemaal trots.

En toen was het weekend! Mijn eerste solodienst. Had in de ochtend bedacht dat ik Vivian even zou vragen of ze 's avonds wat wilde eten zodat ik weer wat langer wakker zou blijven. Dat was gelukkig verder allemaal prima, dus ik had een Dinerdate! Maar verder over op de orde van de dag. Qua structuur was het weekend redelijk hetzelfde, alleen was de artsenvisite met de specialist in plaats van met de artsassistenten. Het zelfde als in Nederland, denk je dan. NOOOPE. Elke specialist kwam zijn eigen patiënt zien. Het enige probleem was dat ik welgeteld 1 specialist heb gezien van de 4 of 5 die ik nodig had. Tja, kan gewoon. Maak je vooral niet druk. De dienst ging al beter dan de dagen ervoor. Weekenden zijn sowieso altijd wat rustiger, dus had alle tijd. Weinig te vertellen denk ik verder. 'S avonds dus lekker eten. We zijn naar een tent op het strand geweest, met mooi uitzicht over de zee. Onwijs goed eten, en op een gegeven moment begon de karaoke. Ik moet zeggen, het is gek om "all I want for christmas is you" te horen, midden in de zomer met 27 graden in de avond, maar het is echt een karaokenummer natuurlijk. Al met al was ik rond 22u weer thuis. Heb nog even tv gekeken om vervolgens weer lekker in slaap te vallen.

En toen was het tijd voor mijn eerste avonddienst! Ik was al vrij vroeg wakker, maar vrij vroeg was nu 7 uur in plaats van 4 uur dus het lijkt de goede kant op te gaan. Maar wat moet je dan doen, zo in de ochtend? Heb maar een beetje bij het zwembad gehangen tot het tijd was om te gaan, ik durfde niet helemaal dingen te ondernemen uit angst om te laat te komen. Dus rond 2u die kant op, ging er van uit dat ik ingewerkt zou worden (dat was namelijk wel de bedoeling), maar je ruikt hem al, ik stond niet boventallig. En waarom niet? Iemand zag dat we met 6 stonden, in plaats van met de normale 5, dus hij vond wel dat hij vrij mocht. Hoe dat ooit is goedgekeurd, idk. Dus Francis stond niet boventallig! Gelukkig wel dezelfde patiënten, waarvan er eentje nog naar huis zou gaan. Waarom pas in de avonddienst? Hoor ik je vragen. Nou ga zitten, ik zal het eens even haarfijn uitleggen. Het was vrijdag al bekend dat deze vrouw zondag weg zou gaan. Dan ga je er van uit dat de arts assistent of specialist of iets dokterachtigs ervoor zorgt dat alle ontslagpapieren klaarliggen. Dat was dus niet zo. De dokter zelf die zag het eigenlijk niet zo zitten om naar het ziekenhuis te komen, dus die zou aan het einde van de middag wel even zijn gezicht laten zien. Dus rond 5u vraag ik aan mijn collega of zij de arts in kwestie al had gezien. Nee, dat had ze niet. Maar hij is waarschijnlijk de voetbal aan het kijken en daarna komt hij pas. Zeg, wat, pardon? Wat zeg je me nou, mijn liefste collega? Tja, dat was vrij normaal, doet hij wel vaker. Dus ik bel de beste man om kwart over 5, en krijg de opmerking: Ach, laat haar anders maar naar huis gaan hoor. Het komt morgen wel. Nou, meneer, ik dacht het niet, want deze vrouw krijgt nog recepten mee! Oh, ja, dan ben ik er rond 6. Ik wist serieus niet wat ik hoorde. Gaat het dan zo makkelijk? Kan dit gewoon? Gelukkig was heer dokter er om 6 (tja, ik was ook verbaasd) en kon deze vrouw alsnog naar huis. Maar hoe reageerde deze vrouw dan? Hoor ik je denken. In Nederland was ze al naar mijn keel gevlogen om vervolgens de deur uit te stampen richting de klachtencommissie. Tja, deze vrouw was best geïrriteerd, maar ging vervolgens rustig in bed liggen. Dat is wel overal hetzelfde denk ik. Als mensen worden opgenomen in het ziekenhuis, brengen ze het grootste gedeelte van de dag door in bed. Wat ze dan ook hebben. Want ja, ik ben toch ziek? Op een valpartij bij een andere collega na, verliep de avond vrij rustig. Ik had ook maar drie patiënten, dus dan moet je toch wel hard je best doen om het druk te krijgen in een avonddienst. Uiteindelijk was het wel heel fijn, kon ik tenminste in alle rust ervaren hoe een avonddienst er uit zag. 

En toen was het maandag, en had ik weer een vrije dag! In mijn hoofd was het al weer helemaal volgepland. Ik zou eerst naar de california lighthouse gaan, want de vorige keer (Heb je 'm weer) stond deze in de steigers en ik was toch wel nieuwsgierig hoe het er nu uit zou zien! Daarna was het plan om door te rijden naar Oranjestad en daar een rondje te lopen. Vervolgens even langs mijn vorige verblijfplaats te rijden om zo door te rijden naar het zuiden van het eiland en op Baby beach te eindigen en daar lekker op het strand te gaan liggen en niks doen. Het plan is tot en met Oranjestad gelukt. De vuurtoren is prachtig opgeknapt en ik kon er zelfs in deze keer! Na 117 verschrikkelijke treden stond ik bovenin en had ik perfect uitzicht. Alleen was er een vrij dik gaas rondom gespannen, dus echt mooie foto's zijn het niet geworden helaas. En het waaide HARD. Manmanman. Vandaar dat dat gaas er was ook denk ik, anders was mijn telefoon over de rand gevallen. Zou wel meteen een mooie crashtest geweest zijn voor Sony. Had ik misschien zelfs nog geld mee kunnen verdienen. Ach, je kan niet alles hebben. Vervolgens dus langs de kustlijn door naar Oranjestad. Ik kon me ergens herinneren dat we de vorige keer gratis parkeerden elke keer, dus hard op zoek. Nadat ik heel Oranjestad was doorgereden kwam ik er achter dat deze parkeerplaats gewoon ook aan de kustlijn lag. Wist ik. Ik kon me ook nog herinneren dat daar vlakbij een parkje was met heel veel, en hele grote leguanen, dus dat ging ik nu weer even bekijken! Geen idee wat de lifespan is van die beesten, maar ik kon alleen een paar kleintjes vinden. Blijkbaar zijn de groters verdwenen in de afgelopen drie jaar. Best jammer. Misschien moet ik over 3 jaar maar weer een keer drie maanden terug gaan! Maken we er een traditie van. Nadat ik een rondje had gelopen bedacht ik me dat ik het wel heel erg warm had, en dat ik toch wel heel graag snel op het strand wilde liggen. Babybeach was minstens nog een half uur rijden, dus dat werd hem niet. Dus ik ging maar weer naar Divi Beach, waar ik eerder ook al had gelegen. Heerlijk! Meteen de zee in gedoken, wat een genot. Gratis bedjes (reclamereclame)  en een mooie zee. Niet zo helder als op bijvoorbeeld Palm beach, maar gratis bedjes > helder water dus ik zat prima! Om 3u kreeg ik honger, want ik had nog niet echt geluncht ook. Dus weer terug naar het appartement, snel even gedoucht, en terwijl ik mijn lunch aan het klaarmaken was klopte Vivian op mijn deur, of ik wat wilde gaan eten 's avonds! Ja maar natuurlijk! Dat gasfornuis begint een beetjes stof te vangen hier, maar ik ga mee! Dus heerlijk gegeten bij een Italiaan, echt perfect. Ondertussen is het hier 9u 's avonds en ik ben nog niet compleet ingestort, dus ik kan nu wel zeggen dat ik eindelijk, na een week, in het ritme zit. Al is het nu wel bijna bedtijd, want morgen weer dagdienst! Ben benieuwd of ik het overleef.